Μεταμεσονύκτιο πάρτυ!

Και κάπου εδώ στις σκέψεις μου βραδάκι ακούγοντας τον ξάδερφο Λάμπρο στην εξαιρετική του εκπομπή που κάνει συντροφιά με τα τραγούδια του Χ.Θηβαίου και Μ.Πασχαλίδη είπα να μπω να γράψω....
Λοιπόν είμαι καλά και έχω βάλει στόχους και ξέρω που πάω.... αχαχαχαχαχα ένα μικρό 16χρονο αγοράκι που τυχαίνει ευτυχώς ή δυστυχώς να είναι λίγο πιο μπροστά από την ηλικία του ψεύδεται ασύστολα και ιδού το ερώτημα : ''Πού σκατά πάω?''
Εύλογη η απορία μου εε μάλλον είναι ένα ερώτημα που όλοι έχετε βάλει λίγο πολύ στον εαυτό σας, και εγώ σας απαντάω πως προσωπικά πιστεύω πως απόλυτα δεν θα απαντηθεί ποτέ και αυτό είναι το νόημα, γιατί αν άλλωστε ήξερες αποκλειστικά το που πας δεν θα είχε ένα υποτυπώδες σασπένς,δεν θα είχε κάτι να περιμένεις.... Για να σου πω την αλήθεια δεν με νοιάζει που θα πάω μπορεί να έχω πολλούς αγαπημένους προορισμούς μου αρκεί να προσπαθήσω να φτάσω κάπου άλλωστε σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός,και ναι άπειρα σωστή η προηγούμενη άποψη.
Και έτσι για να κλείσω και να συνοψίσω τα παραπάνω κλείνω με μια ιστορία μπορεί να είναι αληθινή δεν ξέρω,μπορεί και έχω είναι γραμμένη με πολύ αγάπη πάντως και κεντημένη υπό την μουσική υπόκρουση των Χ.Θηβαίου και Μ.Πασχαλίδη αλλά και την ρομαντική χροιά του αγαπητού μου ξάδερφου....

Ξύπνησα και αποφάσισα να πάω μια βόλτα δεν ήξερα αρχικά που και με ποιον... Τελικά κατέληξα στην τοποθεσία ή μάλλον από που θα έκανα αφετηρία επέλεξα να αρχίσω από την παραλία της Γλυφάδας με λεωφορείο και ήξερα πως κάπου στην διαδρομή θα με περίμενε κάποιος,μα ποιος με έκαιγε να μάθω ποιος με περίμενε και έφτασα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην αφετηρία μου για να βρω ποιος με περίμενε και το προορισμό μου παράλληλα. Κοιτάζοντας τον χάρτη στον σταθμό του λεωφορείου είδα πως οι δρόμοι που είχα να επιλέξω ήταν πολλοί και είχα το δίλλημα σε ποια από τις διαδρομές θα συναντήσω αυτόν ή αυτήν που θα συναντούσα.... Αποφάσισα τελικά να επιλέξω μια εντελώς τυχαία διαδρομή,κάθισα στο λεωφορείο αφού χτύπησα το εισητήριο(όντας και νομοταγής πολίτης). Σχετικά άδειο λεωφορείο,λίγος κόσμος αλλά με μια ποικιλία ηλικιών τέτοια που δεν μπορούσες να προσδιορίσεις ακριβώς έναν Μ.Ο. ηλικίας.... Είχα καθίσει δίπλα στο παράθυρο για να βλέπω την θάλασσα,έτσι γιατί η εικόνα της θάλασσας με γεμίζει με συναίσθημα ελευθερίας και ευφορίας....Δεν ήμουν και τόσο άνετος και αραχτός παρόλη τη ρομαντική κατ' εμέ κατάσταση έψαχνα απεγνωσμένα να βρω αυτόν τον κάποιον που θα έβρισκα σε αυτό το μικρό μου ταξίδι.... Μήπως είνα εκέινη η γριά η τζαλωμένη με τις σακούλες από τη  λαική που βλασφημάει και κλαίγεται για λόγο άγνωστο μάλλον μνήμες του παρελθόντος από τα συμφραζόμενα του παραμιλητού..? Μήπως ο μικρός μπόμπιρας με το σκέιτμπόρντ του που δείχνει να μην τον νοιάζει τίποτα αλλά φαίνεται σκεπτικός στο προσωπάκι του..? Μήπως εκείνος ο αγχωμένος νέος-προφανώς φοιτητής- που κάπου έχει αργήσει και κοιτάει πότε την διαδρομή και πότε το που βρισκόμαστε..? Μήπως εκείνη η μεσήλικη γυναίκα που το πρόσωπό της δείχνει πως περνάει ανά λεπτό κρίσεις πανικού και βρίσκεται στην κλημακτίριο..? Ποιος από αυτούς ή μήπως κανείς αυτό με έκανε να αγχώνομαι και με έκανε να χάνω κομμάτια της διαδρομής παρατηρώντας εξονυχιστικά τον καθένα τους.... Πφφ,κουραστικό όλο αυτό το να αναζητάς κάποιον που δεν ξέρεις ή νομίζεις πως δεν ξέρεις ποιος είναι τόσο που με πήρε ο ύπνος εκεί, πρέπει να ήταν στην μέση της διαδρομής και ξύπνησα στο τέρμα καθώς το λεωφορείο σταμάτησε.... Μα πού βρισκόμουν..? Τι ατυχία έχασα και την υπέροχη διαδρομή και δεν βρήκα και το άτομο που έψαχνα, δακρυα κύλησαν στο πρόσωπό μου,καυτά δάκρυα... Κατέβηκα από το λεωφορείο και ανακάλυψα πως βρισκόμουν στο λιμάνι του Πειραιά εκεί που τα καραβάκια έρχονται και φεύγουν όπως ο άνθρωπος έρχεται και φεύγει από την γη από αυτόν το απέραντο κόσμο.... Και ξάφνου εκεί δίπλα στη στάση του λεωφορείου,είδα έναν πεταμένο καθρέφτη-αντίκα και βρισκοτάν εκεί μέσα εκεί ήταν αυτός που έψαχνα ή όχι μάλλον ναι αυτός ήταν μυστήριο εε σάμπως θα μάθω ποτέ...?!


Καληνύχτα υποθέτω.....:)