Κατέβηκε την μεγάλη σκάλα και άξαφνα βρέθηκε στο προαύλιο,χαμός παιδιά,μπάλες συνωστισμός αλλά τι να κάνεις...? Προχώρησε ευθεία ήξερε που να πάει,ήξερε τι να κάνει δεν ήταν ανάγκη να προσποιηθεί αυτή την φορά ήταν χαρούμενος,άλλωστε εκεί φαίνονται οι φίλοι είναι δίπλα στα άσχημα σου και στις χαρές σου...Δεν θα του φαινόταν άλλωστε και σωστό να μην τους δείξει τη χαρά του που εκείνοι θα πέρναγαν καλά και που αν δεν το έκανε θα τον σκέφτονταν και θα στεναχωρούνταν συνέχεια... Ήξερε τι έκανε άνοιξε με δύναμη την κίτρινη καγκελόπορτα και βρέθηκε στο δρόμο κοιτάζοντας το διώροφο πούλμαν,μερικά από τα πολυαγαπημένα του πρόσωπα,μερικοί καθηγητές βρίσκονταν ακόμα έξω χαιρέτισε,ευχήθηκε καλό ταξίδι τους καθηγητές που συνόδευαν... Οι πόρτες έκλεισαν το πούλμαν αναχώρησε εκείνος βρίσκεται εκεί αγκαλιασμένος με δύο καθηγήτριες του να χαιρετάει με χαρά τους υπόλοιπους μετά από λίγες στιγμές συγκίνησης φεύγει,χωρίς κανένας να τον πάρει είδηση... Θέλει να σκεφτεί πόσα λάθη έκανε... Μπαίνει στο κτίριο στον δεύτερο όροφο εκεί σε ένα παγκάκι τα μάτια του αρχίζουν να βουρκώνουν,έπειτα βυθίστηκε στις ΣΚΕΨΕΙΣ του,και με ένα απλανές βλέμμα κοίταξε έξω....
Καλά να περάσετε σας σκέφτομαι συνέχεια και σας αγαπάω πολύ! <3 :')
