Δεν ήταν καλά και βγήκε έξω στο μπαλκόνι για τσιγάρο,βλέπεις το άρχισε και δεν μπόρεσε να το κόψει... Έκλεισε πίσω του αγριεμένα την μπαλκονόπορτα ,βιαστικά άναψε ένα τσιγάρο και βυθίστηκε μέσα στον καπνό του τσιγάρου,στις ίδιες του τις σκέψεις..... Καπνό που μύριζε μπαρούτι,καπνό που μύριζε σάρκα καμμένη και αίμα,γιατί βλέπεις έτσι είναι ο πόλεμος,και ποσο μάλλον ο πόλεμος που γίνεται μέσα σου..... Ένας πόλεμος που τα θύματα που θρηνείς,είναι ο ίδιος σου εαυτός που τον αμφισβητείς προσπαθώντας να αγγίξεις αυτό που κάποιοι ονόμασαν "ευτυχία"..... Τι έψαχνε; Άγνωστο! Μάλλον έψαχνε αγάπη,μάλλον τον ίδιο του τον εαυτό,αλλά αυτο που έψαχνε τελικά ήταν σαν να ψάχνεις σε μια πλαγιά γεμάτη νεκρούς πολέμου,έστω και έναν ζωντανό..... Σαν να ψάχνεις σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κομμάτια από σκόρπια παζλ,να βρεις τα κομμάτια ενός συγκεκριμένου έχοντας και την απαίτηση αφού το βρεις να το φτιάξεις.....Και αν τελικά η ευτυχία είναι να ψάχνεις όλα αυτά,και ελπίζοντας μέχρι τέλους ακόμα και ας μην τα βρεις; Και ποιος είμαι εγώ για να δώσω έναν ορισμό στην ευτυχία...; Όχου!!!!! Ερωτήσεις,ερωτήσεις και ξανά μανά ερωτήσεις και καμία απάντηση.... Αυτό τον προβλημάτιζε το ότι έθετε ερωτήσεις μόνο,πάντα έψαχνε απάντηση αλλά σε κάποιες δεν έβρισκε ή και να έβρισκε μετά από λίγο καιρό μια άλλη απάντηση φαινόταν πιο ικανοποιητική για να καλύψει την ερώτηση που στεκόταν εκεί πάντα ίδια..... Είναι αστείο οι ερωτήσεις να παραμένουν ίδιες,αλλά οι απαντήσεις να ποικίλουν ή μάλλον αυτό είναι το ωραίο..... Με τούτα και με εκείνα είχε καιρό να χαλαρώσει,καιρό να ζήσει το τώρα πάντα κόλλαγε στο παρελθόν προσπαθώντας να το αναλύσει,ή στο μέλλον πασχίζοντας να το προβλέψει. Και με όλες τις σκέψεις αυτές το τσιγάρο έφτανε στο τέλος του,το έσβησε νευριασμένα και απλά συνέχισε να ρουτινιάζει συνεχίζοντας την καθημερινότητα του,θέτοντας τα ερωτηματικά του και ψάχνοντας τις απαντήσεις του..... Αλλά για να μην νομίζετε κιόλας ότι έστω μια φορά ύστερα από όλα αυτά δεν ηρέμησε θα σας πω για ένα περιστατικό που τον έκανε απλά να εκτιμήσει το τώρα,το παρόν,τον ίδιο του τον εαυτό.....
Κάθονταν στο αμάξι και ήταν αγκαλιά,κοίταζαν την θέα και σκέφτονταν και οι δυο(αγαπημένο χόμπι τους).... Δεν γνωρίζονταν καλά αλλά ήταν σαν να γνωρίζονταν μια ζωή,ήταν αγκαλιά και ο ήρωας μας μετά από πολύ καιρό,έπαψε να σκέφτεται για πριν και για μετά ζούσε το τώρα και ήταν εκεί,έβλεπε την θέα και το υπέροχο πρόσωπο δίπλα του και απλά σκεφτόταν ότι αν υπάρχει ψυχική ευδαιμονία,αυτή κρύβεται σε μικρές τέτοιες στιγμές.....και εκεί το έζησε,και πέθανε.... Πέθανε ένας εαυτός παλιός και γεννήθηκε ένας καινούργιος,γεμάτος νέες υποσχέσεις και όνειρα,γεμάτος ελπίδες και αγάπη για το τώρα..... Και ο παλιός εαυτός; Αυτός βρίσκεται καπου εκεί αγναντεύοντας την υπέροχη θέα,μιας και επιτέλους αναπαύτηκε......
Σημείωση: Ευχαριστώ όσους αποτελούν ερεθίσματα μου και σημεία αναφοράς μου.... Δινω μια υπόσχεση σε όλους εσάς και ελπίζω να την κρατήσω,σε όλους εσάς που με βοηθάτε να ειμαι αυτος που ειμαι εύχομαι να μπορέσω κάποια στιγμή να καταφέρω να σας αγαπήσω και να το νιώσετε.....και οταν το νιώσετε,δεν θέλω να με ευχαριστήσετε,η μεγαλύτερη ευχαρίστηση για μένα άλλωστε θα είναι να αφεθείτε..... Καληνύχτα σκέψεις μου......
